Με το ζόρι στον...Τσίπρα

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε όλοι το "φαινόμενο Τσίπρα" να εξελίσσεται, κυρίως τηλεοπτικώς, αλλά και μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Πράγματι είναι ένα φαινόμενο.
Το ζήτημα είναι τι φαινόμενο είναι;
Σίγουρα δεν είναι κάτι πρωτοφανές.
Έχουμε παρακολουθήσει πολλές φορές στο παρελθόν να μπιζάρονται πολιτικοί σχηματισμοί, που τελικά δεν έπεισαν το εκλογικό σώμα. Θυμάμαι την περίπτωση Αβραμόπουλου, που σχεδόν διέλυε τη Ν Δ και τελικά διέλυσε το δικό του πολιτικό κόμμα, αφού ήταν κατασκεύασμα των media και άλλων συμφερόντων όχι προιόν κοινωνικού αιτήματος.
Το "φαινόμενο Τσίπρα" δεν είναι βεβαίως μια τέτοια περίπτωση.
Οι αναφορές του είναι πολύ συγκεκριμένες, οι δυνάμεις του χώρου, που εκπροσωπεί αρκετά συγκροτημένες και οπωσδήποτε δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί "κατασκεύασμα".
Όμως, παρακολουθώντας τις εξελίξεις αισθάνομαι κάποιος να με πιέζει. Κάποιος να προσπαθεί να με πείσει για την άποψή του. Να με ωθούν σε μια επιλογή, για την οποία μπορεί να μην είμαι έτοιμος. Η ενθουσιώδης υποδοχή από τα μέσα ενημέρωσης μου προκαλεί ένα φόβο, όχι για τον κ. Τσίπρα ή το Συνασπισμό αλλά για την εποχή, που θα media θα στρέψουν το πρόσωπό τους σε άλλες επιλογές, με την ίδια ένταση.
Πολιτικά θεωρώ επικίνδυνη μια τέτοια εξέλιξη και καλό θα ήταν να περιμένουμε όλοι λίγο το
"φαινόμενο" να αναλύσει, να εξειδικεύσει και πολύ περισσότερο να ανακοινώσει τις επιμέρους πολιτικές του.
Έτσι για να κρίνει ο καθένας εάν τον αφορούν...